Ik begon in mei 2017 met afvallen, en dat bleek in ongeveer een kilo per week te lukken. Gezonder leven werd een gewoonte en steeds minder bijzonder, maar er zaten ontzettend mooie mijlpalen bij, waarop ik me even wat beter realiseerde waar ik mee bezig was. Ik deel ze graag met je!

Oktober 2017: 20 kilo lichter en jonger

Zo’n 20 weken nadat ik begon met afvallen, was ik waar ik zijn wilde: 20 kilo lichter. Met een gestage kilo per week was het eraf gevlogen. Zo hadden we het niet gepland hoor, Simone wilde me niet vastleggen op een termijn waarbinnen het moest gebeuren. Dat was achteraf denk ik erg verstandig, want daarmee creëer je zo snel ook teleurstellingen als het even een weekje tegenzit. Heb ik het groots gevierd? Nee, dat niet eens. Het was natuurlijk ook geen verrassing meer voor me, het zat er (gestaag) aan te komen. Blij was ik zeker. En trots. Maar nog niet klaar. Er gingen nog zo’n 5 kilo af de weken erna. Toen ik in november 25 kilo lichter was, had ik mijn doel ruim bereikt!

Oktober 2017: Geen apneu meer!

Het was niet zo gepland, maar kwam wel heel goed uit: in oktober had ik een nieuwe slaaptest voor mijn slaapapneu. De eerste keer dat ik daarop getest was, bleek ik het stevig te pakken te hebben. Zo’n 25 keer per uur stopte ik minstens 10 seconden met ademen. Niet gezond, dat was zeker. Dus moest ik met een CPAP-apparaat slapen, dat via een masker constant lucht in mijn luchtpijp blies. Dat was natuurlijk alleen symptoombestrijding. Een van de manieren om die apneu op te lossen, was flink afvallen, vertelde de longarts toen al.

De slaaptest wees uit wat ik al hoopte en vermoedde: de apneu was enorm afgenomen, tot een zeer acceptabel niveau. Dus na een kleine drie jaar met de CPAP te hebben geslapen, had ik het apparaat waar ik een haat-liefde verhouding mee had, niet meer nodig. Dat voelde als een geweldige beloning voor de ruim twintig weken afvallen en gezonder leven.

Mei 2018: Geen medicijnen meer nodig door goede conditie

Ik doe regelmatig een longfunctietest bij de huisarts, dan moet ik blazen op een apparaat dat meet hoeveel kracht ik in mijn longen heb, en hoeveel inhoud. Al mijn leven lang ben ik licht astmatisch, en al zo lang ik me herinner gebruik ik daar medicijnen voor.

Precies een jaar nadat ik begonnen was met afvallen, nu ik ook veel hardloop (3x per week) bleek ook mijn conditie en longfunctie een flink stuk verbeterd. Geen noemenswaardige ‘obstructie’ meer zonder medicijnen. Dat was een jaar geleden nog een stuk slechter. Conclusie: stoppen met mijn medicijnen. TOP!!!

Was nog wel even afkicken hoor; tsjonge. Hartkloppingen en vermoeidheid staken de kop op, ik weet zeker dat dat met die Seretide te maken had. De dokter die ik wat verontrust bezocht, zei dat dat echt niet kon. Dezelfde dag heb ik me ingeschreven voor de Grachtenloop in Haarlem, eind juni (10 kilometer), met de kinderen samen, die de 1 kilometer gingen lopen. EN voor de Halve van Haarlem, een halve marathon! Da’s nog wel een stukje verder, maar ik ben zo lekker bezig met rennen, dat ik er niet bang voor ben. Sterker, ik zie ernaar uit.

Parijs, 19 mei 2018: Trainingsloopje over de Champs Elysées

Tijdens een conferentie van het internationale advocatennetwerk waar ik voor werk, had ik afgesproken met een van de advocaten om een rondje te gaan rennen. Het klinkt vast overdreven, maar het was zo prachtig! Nadat ik haar had afgezet bij d’r hotel, rende ik via de Champs Elysées terug naar mijn hotel. Heen was ik met een Uber gegaan, maar terug wilde ik het graag rennen. Het was zo mooi, ik liep met tranen in mijn ogen door de nog verlaten straten van Parijs. Ik realiseerde me zo goed dat ik mezelf dit cadeau had bezorgd, want ik zag het echt als een cadeau voor mezelf.

Om 7.30 uur waren we ons rondje begonnen, vanuit het hotel naar de Seine, daarna een rondje door het park bij de Eiffeltoren. Wel een paar keer stilgestaan om foto’s te maken natuurlijk, dus het gemiddelde tempo lag onder de 10 km per uur, ook omdat mijn loopmaatje niet zo snel ging. Normaal loop ik graag in mijn eigen tempo, maar dit was ook wel een heel gaaf moment om te delen.

Mooi moment, 10 juni 2018: ‘Jij hebt een goed lijf om hard te lopen’

Zoonlief had een strandtraining met zijn voetbalteam, op een mooie zondagochtend in IJmuiden. Ik had mijn hardloopkleren aan, voor een uurtje rennen in de duinen. Vlak voor vertrek zat ik met een van de vaders te praten die zelf ook veel hardloopt. Hij bekeek me van top tot teen en gaf een, voor mij, fantastisch compliment: ‘Jij hebt ook wel een heel goed lijf om hard te lopen’. Dit was de eerste keer dat iemand dat tegen me zei. Voorheen was het altijd andersom, zeiden mensen dat mijn lichaam niet echt gebouwd was om te gaan hardlopen. En nu dit. Ik was hem zo dankbaar!

Na de 10 kilometer door de duinen had ik nog volop energie om mee te doen met een voetbalpartijtje tussen vaders en zoons. Het voelde fantastisch.

Grachtenloop, 22 juni 2018: Grachtenloop in Haarlem, mijn eerste wedstrijd

Ik had me ingeschreven voor mijn eerste hardloopwedstrijdje in 20 jaar, de Haarlemse Grachtenloop, 10 kilometer. Best spannend toch, terwijl het eigenlijk nergens over gaat, want er valt weinig te winnen. Dat legde ik ook mijn dochter uit, die enthousiast vroeg of ik eerste kon worden. Nee, zeker niet. Maar ik kon wel een goede eigen tijd neerzetten. Ik had me ingeschreven voor het 50 minuten-vak, omdat ik verwachtte de tien kilometer van de Grachtenloop wel in die tijd te kunnen lopen. Tijdens het trainen had ik dat ook al wel eens gedaan.

Ik had de Runkeeper-app aanstaan, zodat ik een beetje kon bijhouden of ik mijn gemiddelde tempo zou lopen, en me niet mee liet sleuren met het tempo van de al te ambitieuze hardlopers om me heen. Aangemoedigd door mijn gezin begon ik inderdaad te snel. Ik moest rond de 12 kilometer per uur gemiddeld lopen, en liep de eerste vijf minuten boven de 13. Maar het ging echt lekker, ik liet mijn snelheid iets zakken, vond een lekkere cadans en liet me niet gek maken door mensen die me inhaalden. Alhoewel, toen psychiater Bram Bakker, een bekende hardloper, me voorbij rende, bedacht ik dat ik die wel wilde bijhouden. Maar ook dat liet ik los. Zijn shirtje danste regelmatig in de verte voor me. Ik kon intussen ook wat naar het publiek kijken, hoorde de aanmoedigingen en de muziek onderweg: het voelde echt goed. Bij de eerste doorkomst, na vijf kilometer, zocht ik vrouw en kinderen, maar die waren al weg, helaas. Had graag nog even naar ze gezwaaid. Toen ik bij de 7 kilometer nog prima op tempo was, kon ik weer wat versnellen, ik had de laatste kilometers nog wat energie over. Ook Bram Bakker kon ik weer inhalen, toch leuk, want hij komt al jaren in het nieuws als ervaren hardloper. Ik liep de 10 kilometer uiteindelijk in precies 47 minuten, echt supersnel! Dat wilde ik wel delen, maar ik heb het niet op sociale media gezet, heb er een hekel aan als anderen elke beweging die ze maken online zetten. Heb het gedeeld met vrouwlief, mijn vader en een paar goede vrienden. En met Louran, met wie ik ooit Start to Run organiseerde. Hij heeft een hardloopwinkel, en weet waar ik vandaan kom. En verder: vooral zelf genoten van mijn prestatie.