Je twijfelt nog? Ik spreek de laatste tijd vaak mannen die met afvallen bezig zijn, in gedachten dan. Wat geeft jou die laatste zet? Ik geloof dat het echt uit jezelf moet komen, en dat het niet 1 moment is, maar een opeenstapeling van argumenten. En dan volgt die laatste trigger. Hieronder staan er een paar. Herkenbaar?

  • Je krijgt net te vaak een subtiele opmerking over je gewicht of je buikje en wuift het lachend weg. Als een boer met kiespijn.
  • Je trapt met je kinderen een balletje en komt niet meer zo snel vooruit.
  • Je kind leert fietsen en jij rent mee. Nou ja, je waggelt.
  • Je ziet jezelf liever niet meer in de spiegel.
  • Een stukje fietsen naar de stad, winkel of sportclub (van de kinderen, want zelf ben je te druk om consequent te sporten) valt je zwaar de laatste tijd. Je wijt het aan de tegenwind en pakt steeds vaker de auto.
  • Sporten? Het komt er niet van. Al vond je het ooit erg lekker, toch?
  • Je maatjes hebben een racefiets gekocht en gaan er op zondagochtend op uit. Die middle aged men in lycra (Mamils): je vindt het geen gezicht. Of stiekem wel. Maar je ziet jezelf niet op zo’n licht fietsje kruipen.
  • Je langzame coming out als gezellige dikkerd was best grappig, maar echt leuk vind je het zelf nog steeds niet als iemand iets zegt over je buik(je).
  • Je ziet jezelf nog steeds als een jonge God, maar de spiegel zegt iets heel anders. En je vrouw ook.
  • Je kinderen maken net te vaak een opmerking over je gewicht.
  • Als je zegt dat je gaat sporten (goed voornemen!), krijg je een fronsende blik. ‘Zou je dat nou wel doen?’ ‘Heb jij wel de bouw om te gaan hardlopen?’ ‘Misschien moet je beginnen met wandelen.’